Klager is eigenaar van de woning waarvoor het taxatierapport is opgesteld.

Klager heeft een zestal klachtonderdelen aangevoerd tegen het rapport van verweerder, die in de basis zijn gebaseerd op de fundamenteel onjuiste observaties door verweerder doordat de inspectie bestond uit een flitsbezoek. De klacht is gebaseerd op het feit dat klager - als gevolg van de fouten en onvolledigheden in het eerste rapport en het feit dat verweerder de vragen van klager niet heeft weten te beantwoorden - twijfelt aan de waarde van het aangepaste rapport.

Het tuchtcollege acht de klacht ongegrond.

Het tuchtcollege heeft weliswaar begrip voor het feit dat deze twijfel zijn achtergrond heeft in de wijze waarop het oorspronkelijke rapport tot stand is gekomen en de wijze waarop verweerder om is gegaan met de door klager gemaakte opmerkingen en gestelde vragen. Het tuchtcollege begrijpt ook dat, indien verweerder gehoor had gegeven aan de wens van klager het getaxeerde opnieuw op te nemen, een deel van deze twijfel mogelijk weggenomen had kunnen worden.

Echter, op basis van vaste jurisprudentie beoordeelt het tuchtcollege uitsluitend de definitieve versie van het rapport, als gevolg waarvan de aangepaste klachtonderdelen dus niet voor behandeling in aanmerking komen c.q. ongegrond zijn.

Wat over blijft is dat de taxateur de vragen van klager over de onderhoudstoestand van het complex en het risico van het coronavirus niet afdoende heeft beantwoord. Gelet op het verweer van de taxateur heeft klager deze klachtonderdelen onvoldoende onderbouwd. Het beoordelen van dit soort omstandigheden behoort tot het wezen van de taxatie, waarbij de register taxateur een behoorlijke mate van vrijheid heeft. Ook deze klachtonderdelen zijn dus ongegrond.

Dat een taxatierapport achteraf is aangepast en dat er daarom voor klager twijfel blijft bestaan over de waarde ervan, betekent niet dat sprake is van tuchtrechtelijk verwijtbaarheid gedrag.